Okoń - narodowa ryba Finlandii

Okoń to najbardziej rozpowszechniony gatunek w całej Finlandii, poza najbardziej na północ wysuniętą częścią kraju. Obojętnie na jakie wody wybierzesz się - czy na morze, na mały staw lub na wielkie pojezierza, zawsze istnieje możliwość znalezienia na końcu linki pięknego okonia.

Zjawiskowo ciepłe lata początku XXI wieku powiększyły znacznie rybostan okonia w Finlandii. Powszechnie spotykane ryby ważą ½ – 1kg.

W maju okoń udaje się na tarło. Sezon wędkarski rozpoczyna się w czerwcu i trwa do końca jesieni.

Zdjęcie: Veli-Pekka Räty 

Latem okonie poruszają się chętnie tuż pod samym lustrem wody otwartych toni jezior. Wtedy trolling przynosi dobre trofea.

Skąd i w jaki sposób najlepiej znaleźć okonia?

Szczyt sezonu na połowy okonia w wodach wolnych od lodu, przypada w okresie od początku lipca do sierpnia - w najlepszym zezonie urlopowym. Wtedy można go napotkać również w wodach przybrzeżnych. Latem najlepszym stanowiskiem wędkarskim jest pomost przystani domku letniego. Wykorzystując powalone do wody drzewa i wykonane przez siebie z gałęzi stanowiska do połowu, wędkarz może liczyć na pewne zdobycze.

Jigiem i wędką gruntową zanurzoną do samego dna, łowi się okonia w płyciznach i zatoczkach, często na głębokości 1–5 m. Płytkie zatoczki to miejsca częstych brań pradziwych okazów. W jeziorach bogatych w sielawy, wielkie okonie chętnie poruszają się pod powierzchnią szerokich głębin. Tam można zapolować na okazy trollingowo.

Zdjęcie: Risto Jussila 

W ciemnych wodach najskuteczniej działają przynęty jigowe o neonowych barwach.

Branie z dna jigiem i zestawem gruntowym

Sezon okoniowy trwa przez całą jesień. Najlepsze miejsca to płycizny i cieśniny jezior pełne prądów wodnych. Od sierpnia do października na ławice okoni wybieramy się z jigiem, błystką i gruntowym zestawem obciążonym, nadającym się do łowienia nad dnem. W dobre dni wędkarza spotyka nagroda – duże okazy. Kiedy pierwszy okoń zaczepi się na jiga, w ślad za nim ukazuje się ławica unosząca się z dna do samej powierzchni. Jak tylko okoń zaczyna brać, ledwie jig zdąży zanurzyć się pod powierzchnię wody, haczyk zaczepia się szybko w paszczy drapieżnika.

Jesienią - zależnie od jeziora - można złowić okonia na głębokości 5–10 m, a czasami zupełnie spod powierzchni wody. Zaobserwowano, że w miejscu gdzie mewy uderzają w wodę, tam znajduje się dobre łowisko. To właśnie tam największe drapieżniki polują na stynkę.

Łowca okoni nie lekceważy najmniejszych jeziorek. Okazuje się, że wiele małych akwenów ukrywa w swoich wodach prawdziwe skarby. W dniu szczęśliwym dla wędkarza małe ukryte w lesie jezioro, może nagrodzić cierpliwość ponad kilogramowym rekordowym okoniem.

Zdjęcie: Jari Tuiskunen 

Na małych jeziorkach, najlepszy okres łowienia przypada w dniach pojawienia się na wodzie błyszczącyh pierwszych lodów.

Najbardziej powszechna zdobycz spod lodu

Najlepszym sezonem zimowym na okonia w Finlandii to pierwsze miesiące zamarzania pokrywy lodowej oraz marzec i kwiecień. Na jeziorach o krystalicznej wodzie, warto kierować się z wędką podlodową na obszary głębin 7–15 m. Głębokość łowienia zależy od rodzaju wód, np. na wiosnę można napotkać całą ławicę dużych okoni na głębokości 1–2 m.

W trakcie zimy okonie stają się mniej aktywne i stopniowo przenoszą się do warstw wody na 2–6 m. Typowymi przynętami na okonia są pionowe pilkery podlodowe, błystki wahdłowe i mormyszki. Okoń uderza często w błystkę wahadłową na głębokości 1–2 m nad dnem jeziora.

Zamarznięta tafla jeziora oferuje mnóstwo dobrych stanowisk na wędkowanie. Ryba bierze równie dobrze na obrzeżach płycizn jak i w zatoczkach, lub przy samych wybrzeżach. Każdy wędkarz podlodowy posiada własne tajemne miejsce „pewnych” brań dużego okonia. Często przekazuje innym chętnym nieco błędne informacje, aby zmylić konkurenta.

Zdjęcie: Ismo Kolari 

Jezioro Rautavesi, Sastamala.