Wędkowanie spławikowe nadaje się znakomicie na formę spędzania urlopu dla całej rodziny. Jezioro Niemisjärvi, Hankasalmi.
Łowienie ryb na wędkę spławikową należy do najpopularniejszych metod łowienia ryb w Finlandii. Jest to zrozumiałe w kraju, gdzie wody pełne ryb są wszędzie. Nie potrzeba wybierać się daleko – wielu wędkarzy może wędkować ze swojego prywatnego brzegu lub pomostu nad jeziorem.
Obserwacja unoszącego się na wodzie spławika w pięknym dniu lata, działa na umysł wręcz terapeutycznie. W kraju tysięcy jezior każdy może znaleźć dla siebie zakątek nie odkryty jeszcze przez innych wędkarzy.
W Finlandii na wędkę spławikową łowi się najczęściej ryby karpiowate: płotki, leszcze, krąpie, uklejki, jelce, wzdręgi i jazie. Płoć i leszcz występują w wielu akwenach Finlandii, co jest dobrą wiadomością dla wędkarza spławikowego, na którego oczekują dni pełne wydarzeń.
Hook-and-line angling is suitable as a holiday activity for the whole family. Roach is a certain catch for anglers. Angling with a hook and line is the most popular form of fishing in Finland.
Ryby karpiowate występują wszędzie
Zasoby ryb karpiowatych najbogatsze są w wodach obficie porośniętych podwodną roślinnością. Gatunki te spotykane są również w dzikich i przezroczystych akwenach. Czystość środowiska wpływa pozytywnie na walory smakowe ryb, będących surowcem wielu smacznych potraw.
Dobre łowiska leszcza to płytkie trzcinowe zatoki, których wody ogrzewane są latem podmuchami ciepłego wiatru. Kiedy znajdzie się odpowiednie stanowisko, dwukilowe okazy uderzają na przynętę jeden po drugim.
Okoń jest najbardziej poszukiwaną rybą przez wędkarzy fińskich. Dla wędkarza spędzającego czas urlopu letniego na rybach, jest to prawie pewna zdobycz. Okoń występuje we wszystkich niemal wodach Finlandii.
Zdjęcie: Risto Jussila
Niezliczona jest liczba stanowisk wędkarskich.
Okazy okonia spośród zanurzonych gałęzi
Miłośnik dużych okoni wybiera się na wędkowanie w kierunku otwartych toni jeziora, w okolice występujących tam mielizn, lub pozostaje przy brzegu obok przygotowanego przez siebie stanowiska z kilku gałęzi z drzew iglastych, związanych i zanurzonych do wody, służących rybom jako miejsce na tarło. Taka wiązka gałęzi (po fińsku „turo”) jest tradycyjną metodą wabienia okoni bliżej wędkarza.
Na szczupaki i sandacze stosuje się zanętę w postaci małych rybek wrzucanych do wody na skraju trzcinowiska i w zatoczkach o szybkich nurtach.
W Finlandii istnieje niezliczona ilość stanowisk do wędkowania spławikowego. Pomost drewniany nad wodą jest wygodnym i pewnym stanowiskiem. Poza tym krańce sitowii, końcówki przylądków oraz mielizny pokryte głazami to dobre miejsca, kiedy na ryby wybieramy się łodzią. Wystarczy zatrzymać łódkę na kotwicy, pozwolić spławikowi na bujanie się na wodzie i oczekiwać spokojnie na branie, rozkoszując się pięknem otaczającej przyrody.
Zdjęcie: Risto Jussila
Płotka jest niemal gwarantowaną zdobyczą wędkarza spawikowego.
Sezon połowów siei na wodach południowo-zachodniej strefy przybrzeżnej Bałtyku w okresie od marca do maja jest krótki, ale bardzo efektywny. Na sieję stosuje się zestaw castingowy i łowi się ją przy samym dnie piaszczystym i skalistym. Przynętę z robakiem i dodatkowym obciążeniem rzuca się do wody i zanurza na głębokość kilku metrów, a potem tylko oczekuje się na branie.
W Finlandii łowienie ryb na wędkę spławikową objęte jest panującym tutaj prawem każdego człowieka do korzystania z przyrody i jest wolne od opłaty. Wędkowanie zestawem castingowym na sieję niestety nie podlega tej uldze. Metoda ta wymaga pozwolenia właściciela obszaru wodnego lub pozwolenia na wędkowanie w danym województwie.
Polski
