Jigowanie
Zdjęcie: Jari Tuiskunen Arsenał wędkarza stosującego jigi jest barwny i bogaty.
Finlandia pokryta jest wieloma wodami odpowiednimi do jigowania, a miejscowe ryby chętnie uderzają na tę przynętę. Popularność jiga w łowieniu okonia i sandacza metodą spinningową szybko rośnie. Przyczyna jest prosta: jigowanie jest zajęciem aktywnym i wesołym, dalekim od jednostajności.Do jigowania używa się powszechnie stosowanego sprzętu spinningowego. Przynętę należy wrzucić do wody i pozwolić jej zanurzyć się do samego dna, następnie podbijać przynętę kijem kilka razy i czekać aż opadnie z powrotem na dno. Kontynuować ruchy w różne strony do czasu kiedy ryba uderzy, lub linka zostanie zwinięta. Typowymi miejscami na łowienie jigiem są płycizny pośród głębii centralnych obszarów jezior oraz cieśniny o szybkich nurtach.
Na sandacza i okonia zwykle warto wybrać się o poranku lub wieczorem, ale jigowanie wzdłuż dna może przynieść zdobycze również w środku dnia. Ryby przebywają często blisko dna, a w okresie ciepłych wód utrzymują się w głębinach, dlatego najskuteczniejszą metodą połowu jest właśnie jigowanie. Również szczupaki, leszcze i bolenie uderzają chętnie na przynęty jigowe. Na miękkie silikonowe przynęty można łowić ryby przez cały okres wolny od pokrywy lodowej. Zdjęcie: Risto Jussila  Jezioro Enonjärvi, Karstula. Dobre wyczucie pracy jiga imitującego larwę Asortyment przynęt jigowych jest niezwykle szeroki. Najpopularniejsze są imitacje larw o 3,5–4,5 calach. Kiedy na żerowisku pojawiają się większe okazy, można wyciągnąć ze skrzynki pięciocalowe lub jeszcze większe przynęty. Wabiki imitujące rybki skuteczne są szczególnie pod koniec lata. Efektywne są również podłużne imitacje robaków. Chyba że celem połowu jest kilkukilowy szczupak – wtedy najlepszą przynętą jest duża imitacja rybki. Waga główki jigowej zależy od jej przeznaczenia. W wodach o głębokości 2–3 m wystarczy główka o wadze 5 g. W głębszych wodach o 5–10 m dobrze sprawuje się główka 7–14 gramowa. W dużych głębinach i rwących nurtach waga główki powinna wynosić 16–25 g. Najważniejszą sprawą w jigowaniu jest stała obserwacja prowadzonej przynęty. Główną zasadą w wędkowaniu tą przynętą jest zastosowanie główki o takiej wadze, na jaką intuicja wędkarza wskazuje. W wodach o szybkim nurcie przynęta powinna być cięższa, ale również wtedy, kiedy stosuje się grubszą linkę. Silny wiatr może osłabić wyczucie akcji przynęty. Zdjęcie: Jari Salonen  Szczupak uderza ostro na duże przynęty jigowe imitujące larwy. Ciemniejsze przynęty na wody przeźroczyste, a na mętne bardziej jaskrawe Na obrzeżach archipelagów Zatok Botnickiej i Finskiej wody są przeźroczyste. Bardzo skutecznie działają tam przynęty jigowe o kolorze brązowym, w odcieniu oleju silnikowego. Zielone i wszystkie ciemne barwy stosuje się do wędkowania na wodach krystalicznych. Jeżeli celem wędkarza jest jigowanie na wodach mętnych i ciemnych, w jego skrzynce z jigami powinny znaleźć się przynęty jaskrawe. Najbardziej efektywne w mętnych wodach są wabiki o neonowych kolorach: żółtych, zielonych i różowych. Są one nieporównywalnie skuteczne w łowieniu sandacza i okonia. Jeżeli ryba bierze leniwie, w pierwszej kolejności można zastosować przynęty o bardziej dyskretnych barwach. Również na jigi białe i forforowane ryby biorą ochoczo, ponieważ imitują znakomicie powszechne gatunki będące żerem dużych ryb: uklejki, śledziki i sielawy. Zdjęcie: Jari Salonen  Jezioro Ruovesi, Mänttä-Vilppula. | 
Polski
